نحوه انتخاب یک کارت صدای استودیویی

کارت صدا در مرکز هر استودیوی مدرن قرار دارد،‌ اما چگونه می توانییم یک کارت صدای استودیویی خوب انتخاب کنیم؟

سی سال پیش، اتاق‌های کنترل حاوی میکسرهای بزرگ و قفسه‌های تجهیزات پردازش صدا بودند. امروزه کامپیوتر قلب استودیو به حساب می آید و جایگزین کنسول و outboard شده است. شما نمی توانید یک استودیوی مبتنی بر رایانه را بدون کارت صدا اجرا کنید. اما چگونه متوجه شوید که کدام کارت صدا برای استودیوی مبتنی بر کامپیوتر شما مناسب است؟

خصوصیات مهم در مورد کارت صدای استودیویی خوب

ورودی آنالوگ

انتقال صدا به کامپیوتر یک فرآیند دو مرحله‌ای است. ابتدا یک سیگنال آنالوگ به جریانی از اعداد تبدیل می شود. سپس این اعداد وارد کامپیوتر می شوند. مرحله دوم عملکرد اصلی یک کارت صدای استودیویی است. به عبارت دیگر، بیشتر کارت صداها می توانند سیگنال‌های آنالوگ را مستقیما بپذیرند. علاوه بر این، آنها اغلب می توانند دو نوع مختلف ورودی آنالوگ را دریافت کنند. ورودی “لاین” سیگنال‌هایی را در سطح استاندارد استودیویی دارد، مانند تولید شده توسط سینتی سایزرها، میکسرها یا پری آمپ‌های میکروفن. همچنین می خواهیم میکروفن‌ها و گیتارهای الکتریکی را مستقیما به کارت صداهای خود وصل کنیم. در این صورت سیگنال‌ها ضعیف تر می شوند که قبل از دیجیتالی شدن باید تقویت شوند. بنابراین، بیشتر کارت صداهای استودیویی دارای ورودی‌های آنالوگ با پری آمپ یا سوکت‌های میکروفن برای اتصال گیتار هستند. اغلب سوکت‌ها دو منظوره هستند که یک XLR برای ورودی میکروفن و یک جک یک چهارم اینچی برای ورودی لاین دارد.

بنابراین یکی از اساسی ترین سوالاتی که باید از خود پرسید این است: به چند ورودی آنالوگ نیاز هست؟ به عنوان اولین قدم برای پاسخ به این سوال، تعداد منابعی را که می خواهید به طور همزمان به آن متصل شوید را مشخص کنید. اگر تنها صدای خودتان را ضبط می کنید، ممکن است فقط به یک یا دو ورودی نیاز داشته باشید. اگر گروه‌های موسیقی را به صورت زنده ضبط می کنید، ممکن است به چند ورودی‌ برای پوشش یک کیت درام، چندین ساز دیگر و آواز نیاز داشته باشید.

در استودیویی که کارت صدا تنها ابزار سخت افزاری است، باید به همان تعداد پری آمپ میکروفن داشته باشید تا میکروفن‌ها را وصل کنید. اما اگر قصد استفاده از میکسر هم دارید، یا فقط سینت سایزرها را ضبط کنید، یا تجهیزات دیگری دارید که می تواند سیگنال‌های میکروفن شما را تقویت کند، ممکن است ترجیح دهید کارت صدایی داشته باشید که فقط ورودی/خروجی در سطح لاین داشته باشد.

در استودیویی که کارت صدا تنها ابزار سخت افزاری است، باید به همان تعداد پری آمپ میکروفن داشته باشید تا میکروفن‌ها را وصل کنید. اما اگر قصد دارید  کارت صدا خود را با یک میکسر سخت افزاری به هم متصل کنید، یا فقط سینت سایزرها را ضبط کنید، یا تجهیزات دیگری دارید که می تواند سیگنال‌های میکروفن شما را تقویت کند، ممکن است ترجیح دهید کارت صدایی داشته باشید که فقط ورودی/خروجی در سطح لاین داشته باشد.

Breaking A Tie

کارت صدای استودیویی زیادی وجود دارد که به نظر می رسد امکانات ورودی آنالوگ یکسانی را ارائه می دهند. اگر مجبور به انتخاب بین چندین مدل با ویژگی‌های یکسان هستید، باید موارد زیر را در نظر بگیرید:

• عملکرد صوتی کارت صداها متفاوت است و برخی از این تفاوت‌ها می تواند مهم باشد.
• برخی از کارت‌صداها دارای سوکت‌های میکروفن و لاین برای ورودی‌های یکسان هستند. این به شما اجازه می دهد از میکروفن‌ها و منابع سطح لاین استفاده نکنید. به طور دائم وصل شده و در صورت نیاز، به جای نیاز به اتصال مجدد آنها را در لحظه تغییر دهید.
• در برخی از اینترفیس‌ها، گین پری آمپ میکروفن به صورت دیجیتالی تنظیم می شود. این عملکرد دقیق تری نسبت به کنترل آنالوگ دارد و به این معنی است که تنظیمات را می توان به طور کامل فراخوانی کرد و گاهی اوقات حتی با پروژه DAW شما ذخیره کرد.
• اگر از میکروفن‌های خازنی استفاده می کنید، به کارت صدا برای ارائه قدرت فانتوم نیاز دارید.

خروجی آنالوگ

کارت صدا یک کار دو مرحله‌ای قابل مقایسه را انجام می دهند، صدای دیجیتال را از کامپیوتر خارج می کنند و آن را به سیگنال آنالوگ تبدیل می کنند. اساسی ترین دلیل، این امر است که بتوانیم اسپیکر یا هدفون را به هم وصل کنیم تا صدایی که از آن خارج می شود را بشنویم! بنابراین تقریبا تمام کارت صداها حداقل یک جفت خروجی سطح لاین و حداقل یک سوکت هدفون استریو دارند. سوال کلیدی این است که : به چند خروجی نیاز دارید؟

به خاطر داشته باشید که تقریبا هیچ کارت صدایی با بیش از دو خروجی هدفون وجود ندارد. برای ضبط همزمان بیش از دو نوازنده، به یک آمپ هدفون چند کاناله اختصاصی نیاز دارید. باید از جفت خروجی سطح لاین خود تغذیه شود.همچنین به خاطر داشته باشید که اگر یک کنترلر مانیتور با سوئیچینگ داخلی بلندگو ندارید، برای هر جفت اسپیکر خود به یک جفت خروجی سطح لاین جداگانه نیز نیاز خواهید داشت.

همچنین به یاد داشته باشید که خروجی‌ها فقط برای تغذیه سیستم‌های مانیتورینگ استفاده نمی شوند. برای ادغام کمپرسورها یا اکولایزرهای سخت افزاری در ترکیب نرم افزاری خود، به خروجی‌های سطح لاین برای تغذیه آنها و ورودی‌های سطح لاین برای دریافت سیگنال پردازش شده نیاز دارید. اگر بخواهید روی یک کنسول آنالوگ میکس کنید، نیز به همین شکل است.

عمق

در نظر گرفتن فقط اعداد خام احتمالا باعث می شود که تعداد زیادی رابط با همان ترتیب اولیه خروجی را در نظر بگیرید. در این صورت می بایست سوالات دقیق تری از خود بپرسید تا به شما کمک کند، مناسب ترین کارت صدای استودیویی را برای نیازهای خود پیدا کنید.

اکثر کارت صداها کنترل مانیتور را ارائه می دهند، اما ویژگی‌های ارائه شده بسیار متفاوت است. در ابتدایی ترین حالت، این یک کنترل سطح ساده برای یک جفت خروجی است. در پیچیده ترین حالت، ممکن است کنترل قابل تنظیمی روی خروجی‌ها، به همراه ویژگی‌های اضافی مانند تاک بک، تعویض بلندگو، دکمه‌ای برای بررسی میکس‌ها به صورت مونو و غیره داشته باشید.

خروجی‌های هدفون لزوما به عنوان مقاصد جداگانه در نرم افزار ضبط شما ظاهر نمی شوند. گاهی اوقات آنچه را که یک جفت خروجی لاین تغذیه می کند تکرار می کنند.

اگر از سینت سایزرهای مدولار مانند دستگاه‌های Eurorack استفاده می کنید، ممکن است بخواهید یک کارت صدا با خروجی‌های DC-coupled بخرید که می تواند یک ولتاژ حالت پایدار یا DC ایجاد کند. اینها می توانند سیگنال‌های ولتاژ کنترل (CV) مورد استفاده برای راه اندازی سینت‌ سایزرهای مدولار را تولید کنند و به شما این امکان را می دهند که ترکیبات خود را در نرم افزار ترتیب دهید.

اتاق برای گسترش

یک تحقیق کوچک در رابطه با کارت صداهای بزرگتر نشان می دهد که وقتی بیش از هشت ورودی میکروفن استفاده کنید، گزینه‌های شما به طور چشمگیری محدود  می شود. هشت ورودی میکروفن برای ردیابی باند کافی نیست. اگر به 12،16 یا حتی بیشتر ورودی میکروفن نیاز داشته باشید، باید چه کار کرد؟

یکی از گزینه‌ها، میکسری است که دارای کارت صدا می باشد. محصولاتی مانند Zoom L‑12 و L‑20 سری X Behringer ،Tascam Model 16 میکسرهای UI Soundcraft، کنسول‌های PreSonus StudioLive  و QSC TouchMix‑30 Pro که ورودی‌های زیادی را ارائه می کنند و می توانند از صدا و میکس زنده مراقبت کنید. آنها می توانند انتخاب‌های عالی برای افرادی باشند که گروهی کار می کنند، اما تنوع زیادی در ویژگی‎های ارائه شده وجود دارد.

گزینه دوم این است که بیش از یک کارت صدا را به کامپیوتر خود متصل کنید. معمولا این به معنای خرید دو کارت صدا است، و حتی در آن زمان، کار چندگانه به سختی در کارت صداهای USB پشتیبانی می شود. کارت صداهایی که می توانند چندتایی به هم متصل شوند، معمولا این کار را با استفاده از پورت‌های Thunderbolt یا اسلات‌های PCIe انجام می دهند. تمام کامپیوترها این قابلیت را ندارند و کارت صداهایی که آنها را دارند گران تر از مدل‌های USB هستند.

ورودی دیجیتال

گزینه سوم نیز وجود دارد: افزودن ورودی‌های آنالوگ بیشتر به یک کارت صدای استودیویی. اینترفیس‌ها اغلب مسیرهای بیشتری را نسبت به ورودی‌های آنالوگ به کامپیوتر ارائه می دهند. این مسیرها توسط ورودی‌های دیجیتال تغذیه می شوند، که می توانند سیگنال‌هایی را که قبلا توسط دستگاه دیگری به داده‌های دیجیتال تبدیل شده‌اند، بپذیرند. درواقع، برخی از کارت صداها فقط ورودی‌های دیجیتالی را ارائه می دهند، کاربران می توانند با انتخاب مبدل‌های خود به طور جداگانه، یک سیستم سفارشی را جمع آوری کنند.

صدای دیجیتال را می توان به صورت الکتریکی رمزگذاری کرد، اما می تواند به صورت نوری نیز با استفاده از پالس‌های نور نمایش داده شود. نکته کلیدی این است که طرح رمزگذاری و رسانه فیزیکی، مستقل از یکدیگر هستند. بنابراین، رایج‌ترین کارت صدای نوری برای دو نوع مختلف و ناسازگار از داده‌های صوتی دیجیتال استفاده می شود. که یکی از آنها می تواند از طریق سیم برق نیز ارسال شود! که به آنها S/PDIF گفته می شود.

 اتصال یک کابل نوری یا الکتریکی S/PDIF از خروجی یک دستگاه به ورودی دستگاه دیگر، دو کانال صوتی دیجیتال را منتقل می کند. با این حال، کابل‌های مشابهی که سیگنال‌های S/PDIF را انتقال می دهند، برای قالب‌های چند کاناله معروف به ADAT یا Lightpipe نیز استفاده می شوند. اگر با نرخ نمونه استاندارد 44.1 یا 48 کیلوهرتز کار می کنید، یک اتصال Lightpipe می تواند هشت کانال صدای دیجیتال را در یک جهت حمل کند. در پروژه‌های استودیویی،گزینه مقرون به صرفه‌ای هستند، تعداد زیادی rackmount در بازار وجود دارد که هشت کانال تبدیل آنالوگ به دیجیتال را با اتصالات ADAT ارائه می دهند. فراتر از دنیای پروژه استودیو، بسیاری از فرمت‌های دیجیتال دیگر راخواهید یافت. با فرض اینکه برنامه‌های توسعه شما حول محور ADAT یا S/PDIF کار می کنند، باید چند نکته را در نظر داشته باشید:

• کانکتورهای نوری معمولا بین ADAT و S/PDIF قابل تعویض هستند، اما همیشه اینطور نیست، بنابراین در صورت نیاز بررسی کنید که S/PDIF پشتیبانی می شود.
• بسیاری از کارت صداها دارای دو جفت کانکتور هستند. گاهی اوقات می توان از آنها برای افزودن دو توسعه دهنده ADAT هشت کانالی، برای مجموع 16 کانال اضافی استفاده کرد. اگر چه در موارد دیگر، محدودیت در هشت کانال ثابت است و کانکتور دوم فقط در نرخ نمونه برداری 2 یا 96 کیلوهرتز استفاده می شود.
• تمام کارت صداها به شما اجازه نمی دهند که از توسعه ADAT و S/PDIF به طور همزمان استفاده کنید، حتی اگر هر دو سوکت در پنل پشتی موجود باشند، بنابراین همیشه قبل از خرید ابتدا مشخصات را بررسی کنید.
• برای برقراری ارتباط موفقیت آمیز، دستگاه‌های دیجیتال به یک مرجع زمان بندی مشترک نیاز دارند، بنابراین هنگامی که هر نوع اتصال دیجیتالی را به استودیوی خود وارد کردید، باید در مورد clocking هم بدانید.

تاخیر و نرم افزار

زمانی همه چیز خوب است، آنچه را که ضبط می شود از طریق نرم افزار می توان مدیریت کرد. مشکل این است که ورود و خروج داده‌ها به کامپیوتر زمان بر است و اگر زمان زیادی طول بکشد، بین پخش یک نت و شنیدن آن در هدفون یا اسپیکرها یک تاخیر قابل شنیدن وجو دارد. کل زمان صرف شده برای انتقال سیگنال از طریق سیستم ضبط، از منبع به سیستم مانیتور، به عنوان تاخیر رفت و برگشت شناخته می شود. برخی از افراد نسبت به سایرین نسبت به تاخیر حساس تر هستند، اما زمانی که بیشتر از 10 میلی ثانیه شود، بیشتر متوجه آن می شوند. کارت صداها قرار است تاخیر خود را به کامپیوتر میزبان گزارش دهند، اما بسیاری از آنها این کار را دقیق انجام نمی دهند. تاخیر را می توان با سایز بافر تنظیم کرد. هر چه اندازه بافر کمتر باشد، تاخیر نیز کمتر می شود و تقاضا برای واحد پردازش مرکزی کامپیوتر بیشتر خواهد شد.

برای هر اندازه بافر معین، برخی از کارت صداها هم از نظر بار CPU و هم از نظر تاخیر واقعی که ارائه می دهند، بهتر از بقیه عمل می کنند. کارت صداهای Thunderbolt و PCIe اغلب بهتر از کارت صداهای USB عمل می کنند، اما عامل مهم دیگر نرم افزار درایور است که انتقال داده بین کارت صدا و کامپیوتر را مدیریت می کند.

بسیاری از کارت صداهای USB با کلاس سازگار هستند و می توانند از درایور اپل ساخته شده در سیستم عامل Mac OS استفاده کنند. این برای اکثر کارها به اندازه کافی خوب است، اما کارت صداهایی که از نرم افزار درایور سفارشی استفاده می کنند معمولا حتی بهتر عمل می کنند. این شامل برخی از کارت صداهای USB و تمام مدل‌های Thunderbolt و PCIe می شود.

در ویندوز، نرم افزار ضبط از فرمت درایور ASIO استفاده می کند که توسط Steinberg توسعه یافته است. این بخشی از ویندوز نیست، بنابراین شما همیشه نیاز به نصب درایور دارید و کیفیت آنها کاملا متغیر است. بسیاری از تولیدکنندگان کارت صداهای USB نرم افزار درایور را از توسعه دهندگانی مانند Thesycon مجوز می دهند، در حالی که سایر تولیدکنندگان (مانند RME) درایورهای خود را کدگذاری می کنند.

دومی معمولا عملکرد بهتری ارائه می کند ،اما وضعیت پیچیده است و همیشه نمی توان گفت که یک کارت صدای خاص واقعا از چه درایوری استفاده می کند.

میکس دایرکت مانیتور

به طور کلی، عملکرد کم تاخیر امروز بهتر از 10 سال پیش است. اما حتی با بهترین درایورها، دستیابی به تاخیر رفت و برگشت کمتر از 5 میلی ثانیه، به ویژه در کارت صداهای USB دشوار است. به همین دلیل، بسیاری از کارت صداها در یک میکسر ساخته می شوند که به ما امکان می دهد سیگنا‌ل‌های ورودی را بدون منتظر ماندن برای عبور از کامپیوتر و نرم افزار ضبط، بشنوید. در برخی از کارت صداهای کوچک، این میکسر با استفاده از یک ناب کنترل می شود که تعادل بین سیگنال ورودی مستقیم و سیگنال پخش نرم افزار ضبط DAW را تنظیم می کند. با این حال در جایی که به بیش از چند ورودی و خروجی مربوط می شود، سازندگان یک میکسر دیجیتالی را که از طریق نرم افزار کنترل می شود، می سازند.

 سازندگان رویکردهای مختلفی را برای طراحی میکسرهای دیجیتال و نرم افزار کنترل کننده در نظر می گیرند. برخی از میکسرهای بسیار قدرتمند و پیچیده با گزینه‌های مسیریابی بی پایان ساخته می شوند. برخی دیگر روی سادگی و سهولت استفاده تمرکز می کنند و عملکرد کافی برای موارد استفاده معمولی ارائه می دهند. با این حال، دیگران نه تنها ویژگی‌های ترکیبی، بلکه اکولایزرهای پلاگین، کمپرسورها، ریورب‌ها و دیگر پردازنده‌های سیگنال را نیز ایجاد می کنند. میکسرهای دیجیتال در کارت صداها گاهی اوقات می توانند از راه دور از تبلت‌ها و تلفن‌ها و حتی گاهی اوقات در نرم افزار ضبط توسط همان سازنده کنترل شوند.

اینکه کدام یک از این رویکردها برای شما مناسب است یک موضوع سلیقه شخصی است، اما توجه داشته باشید که همه آنها می توانند به خوبی یا بد پیاده سازی شوند و انجام تحقیقات بسیار کمک می کند. این جنبه‌ای از طراحی کارت صدا است که به راحتی نادیده گرفته می شود، اما بر تجربه روزمره شما با محصول تاثیر می گذارد.

فاکتورهای دیگر

علاوه بر ویژگی‌های اصلی که قبلا توضیح داده شد، ویژگی‌های دیگری نیز وجود دارد که بین کارت صداها متفاوت است. اگر هنوزنتوانستید کارت صدای استودیوی خود را انتخاب کنید، شاید نکات زیر به شما کمک بیشتری کند:

• کارت صدای استودیویی کوچک اغلب می توانند از طریق کابل USB یا Thunderbolt تغذیه شوند. Bus powering راحت است و کارت صدا را قابل حمل می کند، اما می تواند عملکرد را محدود کند. برای مثال، کارت صداهای مجهز به bus-powered اغلب نمی توانند هدفون‌ها را به اندازه کافی صدای بلند را پشتیبانی کنند.
• برخی از کارت صداهای برقی به یک منبع تغذیه خارجی نیاز دارند. این ممکن است ناخوشایند باشد و یک PSU از بین رفته یا آسیب دیده استودیوی شما را تا زمانی که بتوان آن را تعویض کرد از کار می اندازد.
• کارت صداهای بزرگتر تقریبا همیشه به فرمت rackmount 19 اینچی پایبند هستند، اما کارت صداهای کوچک تر اشکال و اندازه‌های مختلفی دارند، بنابراین تفاوت‌های ارگونومیکی ممکن است بر تصمیم شما تاثیر بگذارد. اگر قرار است از کارت صدای خود در یک رک استفاده کنید، آیا به همه سوکت‌ها نیاز دارید؟
• سطح سنج‌ها اطلاعات ضروری در مورد سیگنال‌هایی که وارد و خارج از کارت صدا شما می شوند را ارائه می دهند. این اطلاعات همیشه در نرم افزار موجود است، اما اکثر کارت صداها نیز meters سخت افزاری را ارائه می دهند. اگر اطمینان و فوریت اندازه گیری سخت افزار خوب برای شما مهم است، توجه داشته باشید که عملکرد ارائه شده بسیار متغیر است،  از یک LED در برخی از کارت صداها گرفته تا نمایشگرهای صفحه نمایش لمسی رنگی با قابلیت پیکربندی بالا در برخی دیگر.
• برخی از کارت صداها شامل پورت‌های ورودی و خروجی MIDI برای کنترل دیجیتالی سینت سایزرها هستند.

 در نهایت همیشه به یاد داشته باشید که یک کارت صدا به پشتیبانی سازنده نیاز دارد، به عنوان مثال با ارائه به روز رسانی‌های درایور. برخی از تولید کنندگان در ارائه این پشتیبانی، به ویژه برای مدل‌های متوقف شده، سابقه بهتری نسبت به سایرین دارند. گزینه درست را انتخاب کنید.

کدام مشخصات مهم است؟

تمام تولیدکنندگان اطلاعات فنی محصولات خود را منتشر می کنند. متاسفانه، این اغلب خصوصیات مهمی مانند عملکرد تاخیر کم را کنار می گذارد، اما مشخصات هنوز هم می تواند در تصمیم گیری اینکه کدام مدل برای ما مناسب است مفید باشد. از برخی جهات، عملکرد فنی کارت صداهای مدرن به قدری خوب است که مشکلی ایجاد نمی کند. به عنوان مثال، همه آنها پاسخ فرکانسی مسطح در سراسر محدوده قابل شنیدن دارند، بنابراین صدای ورودی یا خروجی صداها را تغییر نمی دهند. بسیاری نیز محدوه دینامیکی حداقل 110 دسی بل را در ورودی و خروجی ارائه می دهند که بسیار بیشتر از آنچه برای گرفتن هر سیگنال دنیای واقعی لازم است. بنابراین، برای مثال دامنه دینامیکی بالاتر، شاید بهتر است به عنوان نشانه‌ای در نظر گرفته شود که سازنده می داند چه کاری انجام می دهد، نه چیزی که مستقیما به نفع ضبط‌های ما باشد.

مشخصاتی که تفاوت واقعی ایجاد می کند شامل محدوده گین و حداکثر سطح ورودی برای پری آمپ‌های میکروفن است. هر چه دامنه گین بزرگتر باشد، دامنه سطوح سیگنال ورودی بیشتر است. حداکثر سطح وروی به شما یک نقطه مرجع برای تطبیق پذیری می دهد. اگر این مقدار زیاد باشد، مثلا 23dbu می دانید که می توانید با خیال راحت درام‌ها و سایر منابع با صدای بلند را بدون ترس ازقطع، ضبط کنید. اما مگر اینکه دامنه گین نیز بالا باشد، ممکن است برای به دست آوردن یک سطح سیگنال در منابع آرام، مانند گفتار ضبط شده با میکروفن دینامیک، مشکل باشد. تنوع بسیار زیادی بین اینترفیس‌ها وجود دارد، بنابراین باید به این فکر کنید که چه برنامه‌هایی واقعا برای شما مهم هستند. (محدوده گین گاهی با استفاده از مقادیر حداکثر و حداقل تعریف می شود که در این صورت می توانید با کم کردن حداقل از حداکثر،‌ محدوده را محاسبه کنید. به عنوان مثال،‌اگر حداقل گین 5- دسی بل و حداکثر آن 55+ دسی بل باشد دامنه گین به طور کل 60 دسی بل است.)

اگر منابع بی صدا را ضبط می کنید،‌ می خواهید بدون اضافه کردن نویز ناخواسته این کار را انجام دهید. تمام پری آمپ‌های میکروفن مقداری نویز را به مسیر سیگنال وارد می کنند، ‌اما برخی از آنها بهتر از بقیه عمل می کنند. اندازه گیری کلیدی در اینجا نویز ورودی معادل یا EIN است. به دنبال بزرگترین عدد منفی باشید.  بهترین پری آمپ‌ها حدود 129- دسی بل بدون وزن را مدیریت می کنند، که برابر با 132- دسی بل A-weighted است.

در سمت خروجی، اگر می خواهید کارت صدای خود را به سخت افزار استودیو قدیمی متصل کنید،‌ حداکثر سطح خروجی برای خروجی‌های لاین می تواند مهم باشد. بیشتر outboardهای حرفه‌ای برای حداکثر سطح 20+ یا 24DBU+ تراز شده‌اند،‌ اما تمام کارت صداها نمی توانند این را ایجاد کنند. 

این می تواند به این معنی باشد که outboard عملکرد مطلوبی را ارائه نمی دهد. خروجی‌های هدفون داخلی روی کارت صداها نیز از نظر حساسیت متفاوت هستند و برخی می توانند صدای هدفون‌ها را بلندتر از دیگری هدایت کنند. متاسفانه،‌این مشخصاتی است که اغلب به روش‌های مختلف ارائه می شود یا اصلا ارائه نمی شود و مقایسه محصولات رقیب را بسیار سخت می کند.