افزایش قابلیت‌های سیستم صوتی با ADAT

با وجود گذشت بیش از 30 سال، ADAT Lightpipe همچنان بهترین روش برای افزودن ورودی‌ها و خروجی‌های بیشتر به DAW شما هست.

کارت صداها وظایف متعددی را انجام می دهند. از جمله تقویت سیگنال‌های میکروفن، تبدیل سیگنال‌های آنالوگ به سیگنال‌های دیجیتال. انتقال سیگنال‌های دیجیتال به کامپیوتر و در راه خروج، سیگنال‌های صوتی دیجیتال را از کامپیوتر دریافت می کنند،‌ آنها را به آنالوگ تبدیل کرده و در صورت نیاز، آن را برای شنیدن با هدفون تقویت می کنند.

فقط یکی از این عملکردها هست که باید توسط خود کارت صدا انجام شود. و آن انتقال صدای دیجیتال به کامپوتر و برعکس است. سایر عملکردها را می توان به دستگاه‌های دیگر واگذار کرد و از آنجا که پیاده سازی این قابلیت‌های جانبی هزینه بر است،‌ اغلب این وظایف به دستگاه‌های دیگر سپرده می شود.

تولیدکنندگان تلاش می کنند محصولاتشان به گونه‌ای طراحی شوند که بدون نیاز به تجهیزات دیگر قابل استفاده باشند. بنابراین کارت صداها دارای پری آمپ‌های میکروفن و تبدیل A-D به همراه خروجی‌های لاین و یک یا دو سوکت هدفون هستند. با این حال، نیاز کاربران به تعداد ورودی‌ها و خروجی‌ها متفاوت است. برای حل این مسئله مسیرهای دیجیتالی اضافی را برای ورود و خروج در نظر گرفته می شود تا کاربران بتوانند در آینده، بر اساس نیازشان، تجهیزات جانبی را به سیستم اضافه کنند و انعطاف بیشتری داشته باشند.

برای افزایش قابلیت‌های یک کارت صدا استودیویی، روش‌های مختلفی برای اتصال دیجیتال وجود دارد. در تجهیزات حرفه‌ای و پیشرفته، از اتصالاتی مانند Ethernet و MADI استفاده می شود که برای مدیریت تعداد زیادی ورودی و خروجی طراحی شده‌اند. اما در استودیوهای بزرگ یا خانگی،‌ بیشتر از گزینه‌هایی مثل ADAT،AES3 و S/PDIF استفاده می شود. از آنجایی که AES3 و S/PDIF تنها امکان انتقال صدای دو کانال را دارند، در این مقاله تمرکز بر ADAT Lightpipe خواهد بود که قابلیت بیشتر را ارائه می دهند.

چالش‌های انتقال سیگنال صوتی دیجیتال

سیگنال صوتی دیجیتال به صورت رشته‌ای از یک و صفر کدگذاری می شود. این کدگذاری‌ها می توانند روش‌های مختلفی داشته باشند که اغلب با یکدیگر سازگار نیستند. همچنین نحوه نمایشی فیزیکی این رشته‌ها نیز می تواند متفاوت باشد. برای انتقال صدای دیجیتال بین دو دستگاه، هر دو باید هم از نظر نوع اتصال فیزیکی و هم از نظر روش کدگذاری با هم تطابق داشته باشند.

از آنجایی که طراحی و تولید اتصالات و کابل‌های جدید هزینه بر است،‌ فرمت‌های جدید معمولا از زیر ساخت‌های فیزیکی موجود استفاده می کنند. این انتخاب از دید اقتصادی منطقی به نظر می رسد، اما ممکن است منجر به سردرگمی شود! برای مثال،‌ فرمت AES3 از اتصال 3 پین XLR استفاده می کند که در استودیوها برای صداهای آنالوگ رایج است، در حالی که نسخه کواکسیال S/PDIF از اتصال phono RCA بهره می برد که در تجهیزات hi-fi یا خانگی معمول است. این وضعیت می تواند باعث شود که به طور اشتباهی خروجی دیجیتال هر یک از این فرمت‌ها به ورودی آنالوگ بلندگو متصل شود، البته چنین اشتباهی معمولا تکرار نمی شود.

AES3 و S/PDIF در واقع از یک شیوه کدگذاری مشابه استفاده می کنند که تفاوت‌های اندکی دارند. در هر دو فرمت همان داده‌های صوتی با یک سری یک‌ و صفرها نمایش داده می شود. همچنین این کدگذاری به همان روش در هر دو فرمت AES3 و S/PDIF کواکسیال پیاده سازی می شود. یک‌ها و صفرها به عنوان ولتاژهای بالا و پایین در یک هادی الکتریکی تعریف می شوند. کابلی که دو سوکت XLR یا phono را به هم وصل می کند، در اصل می تواند هر نوع سیگنال دیجیتال را منتقل کند.

در مقابل، نسخه نوری دیگر S/PDIF صدا را دقیقا به همان الگوی یک‌ها و صفرها کدگذاری می کند، اما این بار از روشی کاملا متفاوت برای نمایش فیزیکی این داده‌ها استفاده می شود. در S/PDIF نوری،‌ بجای ولتاژهای الکتریکی بالا و پایین، پالس‌های نور قرمز از طریق یک فیبر نوری منتقل می شوند. این فیبر نوری در هر دو طرف با اتصالی به نام TOSlink، که توسط توشیبا توسعه داده شده بود، خاتمه می یابد. هیچ راه قابل قبولی برای پایان دادن به کابل نوری در کانکتور XLR یا phono وجود ندارد، و حتی اگر بتوانید،‌ عملا بی فایده خواهد بود.

با این حال،‌ در این مورد احتمال سردرگمی نیز وجود دارد،‌ زیرا زمانی که مهندسان شرکت Alesis پروتکل ADAT Lightpipe را طراحی کردند،‌ تصمیم گرفتند از همان کانکتورهای نوری و کابل‌های فیبر نوری که برای S/PDIF استفاده می شود، بهره ببرند. بنابراین، به لحاظ فیزیکی ممکن است داده‌های S/PDIF را به مقصدی ارسال کنید که انتظار سیگنال ADAT را دارد و بالعکس. اما انجام این کار بی فایده خواهد بود، درست مانند تلاش برای اتصال سیگنال نوری به ورودی XLR، زیرا S/PDIF و ADAT از طرح‌های رمزگذاری متفاوتی استفاده می کنند.

خدمات استریم 

از نظر تکنولوژی، AES3 ،S/PDIF و ADAT Lightpipe شباهت‌های زیادی با هم دارند. تمام آنها فرمت‌های همزمان هستند،‌ یعنی داده‌ها به صورت پیوسته و همگام با سیگنال آنالوگ منتقل می شوند. این فرمت‌ها هیچ گونه سیستم اصلاح خطای پیشرفته ندارند، بنابراین اگر حتی به طور موقت مشکلی پیش بیاید، آن را خواهید شنید، این فرمت‌ها اصولا یک طرفه هستند، به این معنی که سیگنال فقط در یک جهت منتقل می شود. اگر بخواهید سیگنال را در هر دو جهت بین دو دستگاه منتقل کنید،‌ به دو اتصال نیاز دارید. همچنین، اتصالات روی دستگاه‌ها همیشه به عنوان ورودی یا خروجی ثابت می مانند و قابلیت تغییر جهت ندارند. برای مثال، اگر کارت صدای شما فقط یک پورت نوری داشته باشد،‌ فقط می توانید از آن برای افزودن ورودی‌های اضافی استفاده کنید و تعدادخروجی‌ها ثابت خواهد بود.

تمام این فرمت‌ها دارای پهنای باند ثابت و محدودی هستند که باعث محدودیت‌هایی در میزان داده‌های صوتی قابل انتقال از طریق آنها می شود. که می توان به آن‌ها منتقل کرد، تبدیل می شود. فرمت‌های AES3 و S/PDIF از صدای استریو (دو کاناله) با نرخ نمونه برداری تا 192 کیلوهرتز پشتیبانی می کنند. ADAT Lightpipe  قابلیت پشتیبانی از هشت کانال صوتی با نرخ نمونه برداری 44.1 یا 48 کیلوهرتز را دارد، البته اگر نیاز به استفاده از نرخ‌های نمونه برداری بالاتر باشد، می توان از روشی به نام S/MUX استفاده کرد، که به طور معمول منجر به کاهش تعداد کانال‌ها می شود. در این فرمت‌ها، صدا با صورت 24 بیتی و به فرمت نقطه ثابت ارسال می شود. این فرمت دارای محدوده دینامیکی نظری 141 دسی بل است، که به مراتب بیشتر از  سیگنال واقعی هست، اما به اندازه فرمت 32 بیتی که در برخی موارد کاربرد دارد، قابل اعتماد نیست.

ورودی/خروجی

یکی از رایج ترین کاربردهای این فرمت‌ها در استودیوهای خانگی، افزودن پری آمپ‌های اضافی یا ورودی‌های آنالوگ به یک کارت صدا است. گاهی این کار به منظور افزایش تعداد ورودی‌ها ضروری می شود، برای مثلا اگر می خواهید یک درام کیت با چند میکروفن ضبط کنید و ورودی‌های کافی برای وصل کردن تمام میکروفن‌ها را ندارید. یا اگر برای مجموعه سینت‌های در حال ارتقای خود به ورودی‌های بیشتری نیاز دارید. در برخی موارد، هدف از این کار ارتقا، کیفیت صدا هست، مثلا اگر بخواهید از پری آمپی استفاده کنید که ویژگی‌هایی مثل اکولایزر یا کمپرسور آنالوگ دارد که کارت صدای شما شما از آنها پشتیبانی نمی کند. برای این کار، برخی از محصولات پیشرفته مانند “کانال صدا” دارای خروجی S/PDIF هستند که امکان اتصال دیجیتال آنها به کارت صدای شما را فراهم می کند.

دلایل منطقی و کاربردی زیادی وجود دارد که بخواهید با استفاده از گسترش دیجیتال، خروجی‌های آنالوگ بیشتری به سیستم خود اضافه کنید. شاید بخواهید از افکت‌های سخت افزاری خارجی در پروژه‌های میکس‌ خود استفاده کنید، یا استم‌های صوتی را از نرم افزار خود به یک کنسول سخت افزاری برای میکس ارسال کنید. ممکن است هدف شما ارسال چندین سیگنال CV و گیت به طور مستقیم از کامپیوتر برای کنترل سینت‌های آنالوگ باشد. یا شاید برای یک سیستم مانیتورینگ چند کاناله پیشرفته سرمایه گذاری کرده‌اید و به خروجی بیشتری برای مدیریت بلندگوهای متعدد نیاز دارید.

در ادامه هر یک از موارد را بررسی می کنیم و می بینیم که چگونه گسترش ADAT می تواند این نیازها را برطرف کند. اما بیش از آن، باید به یکی از مفاهیم کلیدی و پیچیده در صدای دیجیتال بپردازیم: Clocking که نقش حیاتی دارد اما اغلب به درستی درک نمی شوند.

نقش مدیریت زمان در کیفیت صدای دیجیتال

در یک سیگنال صوتی دیجیتال، یک‌ها و صفرهایی که خود نمایانگر موج صوتی هستند، در کنار یک‌ها و صفرهای ادیگری قرار می گیرند که می توان آنها را توابع مدیریتی نامید. برای مثال، درتمام فرمت‌هایی که در اینجا به آنها اشاره می کنیم، داده‌های صوتی واقعی در قالب مجموعه‌هایی با اندازه و مدت زمان ثابت یا به اصطلاح فریم‌ها، بسته بندی می شوند، این فریم‌ها دارای داده‌های با داده‌های اضافی هستند که شروع و پایان هر فریم را مشخص می کنند.

اما دستگاه گیرنده چگونه می تواند تشخیص دهد که هر صفر و یک به داده‌های صوتی تعلق دارد یا به ساختار تعریف فریم؟ برای این کار، نیاز است که پالس‌ها و فریم‌های دریافتی با دقت شمارش شوند. این تنها زمانی ممکن است که دستگاه فرستنده و گیرنده تعریف یکسان و دقیقی از مدت زمان هر فریم داشته باشند. حتی کوچکترین اختلاف در این زمان بندی باعث می شود عملکرد دستگاه‌ها با هم ناهماهنگ شوند و به مرور زمان، که نتیجه آن ایجاد اختلالاتی مانند صدای کلیک و پاپ در خروجی صدا خواهد بود.

برای رفع این مشکل باید هر دو دستگاه از یک سیستم زمانی هماهنگ پیروی کنند. به بیان ساده، یکی از دستگاه‌ها وظیفه تعیین زمان را برعهده می گیرد و سایر دستگاه‌ها خود را با آن هماهنگ می کنند. به دستگاهی که نقش تعیین کننده زمان را دارد “ساعت مرجع” یا “رهبر زمان بندی” گفته می شود.

clock signal معمولا می تواند به صورت جداگانه و از طریق کابل‌های خاص منتقل شود، که در این روش بیشتر از فرمت word clock استفاده می شود. در این حالت، از کانکتور BNC که در دستگاه‌های ویدئویی و رادیویی مرسوم است، استفاده می شود. اما یک روش راحت تر هم وجود دارد: سیگنال ساعت می تواند در داخل سیگنال صوتی دیجیتال تعبیه شود، به طوری که هر دو داده‌های صوتی و سیگنال ساعت همزمان از یک کابل منتقل شوند. این روش نه تنها از نظر سادگی و کاهش هزینه‌ها  مزایای زیادی دارد، به همین دلیل تمامی فرمت‌های مورد بحث در این مقاله از سیگنال ساعت داخلی پشتیبانی می کنند. (در واقع وقتی داده‌های صوتی در فریم‌ها بسته بندی می شوند، هر بار که دستگاه گیرنده یک فریم جدید دریافت می کند، ساعت داخلی را به طور خودکار با زمان بندی منبع همگام می کند.)

چالش‌های همگام سازی کلاک در سیستم‌های دیجیتال صوتی

مهم است که بدانید حتی اگر سیگنال کلاک در یک اتصال دیجیتال صوتی وجود داشته باشد، نیاز نیست همیشه از آن استفاده کنید. قاعده کلی این است که در هر سیستم، تنها باید یک دستگاه به عنوان کلاک مستر انتخاب شود حتی اگر سیستم پیچیده باشد. به عنوان مثال، اگر کارت صدا شما دارای کانکتورهای ورودی و خروجی ADAT Lightpipe است، می توان از دو کابل برای اتصال ورودی/ خروجی به دستگاه دیگر استفاده کنید و ورودی/خروجی‌های بیشتری داشته باشید. اما تنها یکی از این دو دستگاه می تواند کلاک مستر باشد. اگر شما کارت صدای خود را به عنوان کلاک مستر تعیین کنید، سیگنال کلاک ارسال شده از دستگاه دیگر نادیده گرفته می شود. و در سیستم‌های پیچیده تر، به ویژه زمانی که از فرمت‌های دیجیتال مختلف به طور همزمان استفاده می شود، معمولا باید یک سیگنال کلاک جداگانه بین دستگاه‌ها توزیع شود.

مهم است که درک کنید تنها داشتن سیگنال کلاک در یک اتصال دیجیتال صوتی به این معنی نیست که دستگاه گیرنده از آن به طور خودکار استفاده خواهد کرد. انتخاب کلاک مستر و تنظیم دستگاه‌ها برای پیروی از سیگنال ورودی، برعهده کاربر است. وقتی دستگاه شما چند نوع اتصال دیجیتال دارد، تمام این اتصالات می توانند به عنوان منابع مختلف کلاک عمل کنند، و شما باید دقیقا مناسب ترین گزینه را انتخاب کنید. نباید انتظار داشته باشید که تنها با وصل کردن یک کابل، همه چیز به طور خودکار بدون نیاز به تنظیمات کار کند.

Clock Master نرخ نمونه را برای سیستم تعیین می کند. اگر کارت صدای شما کلاک مستر نباشد، ممکن است هنگام تلاش برای باز کردن پروژه‌های DAW با نرخ‌های نمونه متفاوت دچار سر درگمی شوید. به عنوان مثال، اگر کارت صدای شما از یک دستگاه خارجی با فرکانس 44.1 کیلوهرتز کلاک شده است و می خواهید یک پروژه 48 کیلوهرتز را باز کنید، باید نرخ نمونه را در دستگاه خارجی تغییر دهید. تجربه ثابت کرده است، بسیاری از دستگاه‌ها در اعلام دریافت سیگنال کلاک معتبر ضعیف عمل می کنند. اغلب برای بررسی این موضوع باید به صفحه تنظیمات نرم افزار، کنترل پنل مراجعه کنید، که این امر هنگام رفع مشکلات فنی می تواند وقت گیر و دشوار باشد.

از نظر عملی، تصمیم گیری در مورد اینکه کدام دستگاه باید مستر کلاک باشد، بستگی به نیازها و شرایط شما دارد. ممکن است تجهیزات شما تنها اجازه یک پیکر بندی خاص برای کلاک گذاری را بدهند. اگر گزینه‌های مختلفی برای انتخاب دارید، معمولا بهتر است که کارت صدای خود را به عنوان کلاک مستر انتخاب کنید. این انتخاب به دستگاه اجازه می دهد تا به راحتی با تغییرات نرخ نمونه از DAW همگام شود و همچنین این امکان را می دهد تجهیزات دیگر را فقط زمانی روشن کنید که واقعا به آنها نیاز دارید.

نکات دیگری که باید در نظر داشت:

• یک سیستم می تواند دستگاه‌های AES3، S/PDIF و ADAT Lightpipe را ترکیب کند تا زمانی که بتوان همه آنها را با موفقیت کلاک کند.
• دستگاهی که دارای خروجی دیجیتال است اما ورودی دیجیتال یا کلاک ندارد فقط می تواند مستر کلاک باشد.
• دستگاهی که ورودی دیجیتال دارد اما خروجی دیجیتال یا کلاک ندارد، نمی تواند کلاک مستر باشد.
• دستگاهی که هم ورودی و هم خروجی دارد، می تواند یک ورودی کلاک را به دستگاه دیگری ارسال کند، حتی اگر اتصالات ورودی و خروجی انواع مختلفی داشته باشند.
• یک سیستم نمی تواند بیش از یک دستگاه با خروجی دیجیتال و بدون ورودی داشته باشد، زیرا هیچ راهی برای کلاک کردن آن وجود نخواهد داشت.

حالا که مسائل مربوط به تنظیم کلاک را روشن کردیم، بیاید به طور دقیق تر به موارد کاربردی که قبلا مطرح کردم نگاه کنیم و ببینیم چه گزینه‌هایی برای برآوردن نیازهایمان وجود دارد.

بسیاری از ما از نوع پری آمپ‌های میکروفن و ورودی‌های آنالوگ که در کارت صداها تعبیه شده‌اند، کاملا راضی هستیم… مشکل این است که تعداد آنها کافی نیست، و اینجاست که ADAT وارد عمل می شود.

نیاز به ورودی بیشتری دارید؟

بسیاری از ما از پری آمپ‌های میکروفن و ورودی‌های آنالوگ که در کارت صداها تعبیه شده اند، راضی هستیم. مشکل اصلی کمبود تعداد ورودی‌ها است و اینجاست که ADAT برجسته می شود. با استفاده از یک ورودی نوری ADAT در کارت صدا، می توانید هشت ورودی آنالوگ را فقط با یک کابل اضافه کنید. اگر کارت صدای شما از دو ورودی/خروجی ADAT پشتیبانی می کند، می توانید دو دستگاه اضافی را وصل کنید و در مجموع تا 16 ورودی اضافی داشته باشید. (توجه داشته باشید که همانطور که در بالا توضیح داده شد، حداقل یکی از این دو واحد باید ورودی دیجیتال یا کلاک داشته باشد، زیرا هر دو نمی توانند کلاک اصلی باشند.)

ورود به دنیای « فقط هشت ورودی بیشتر » با Behringer ADA8200 شروع شد که با وجود قیمت پایین، امکانات شگفت انگیزی دارد. این دستگاه شامل هشت پری آمپ میکروفن، هشت خروجی لاین، ورودی و خروجی ADAT و یک کانکتور word clock است. نکته خاص این مدل آن است که تمام ورودی‌ها در پنل جلو قرار دارند، که ممکن است برای همه نیازها مناسب نباشد.

علاوه بر این، گزینه‌های مقرون به صرفه دیگری مانند همچنین Audient EVO SP8 و Focusrite Scarlett OctoPre نیز وجود دارد. هر دو این دستگاه‌ها، هشت ورودی میکروفن/لاین دارند که دو ورودی آنها قابلیت پذیرش سیگنال‌های ساز را دارند و هشت خروجی لاین ارائه می دهند. مدل SP8 همچنین از پری آمپ‌های دیجیتالی کنترل شونده استفاده می کند که از با فناوری هوشمند Smartgain Audient برای تنظیم خودکار گین پری آمپ بهره می برد.

توسعه دهنده‌های هشت کاناله ADAT، به قدری کاربردی هستند که شاید انتظار داشته باشید مدل‌هایی مثل EVO SP8 و Scarlett OctoPre رقابت بیشتری در این محدوده قیمتی داشته باشند. اما این برداشت ممکن است کمی گمراه کننده باشد، چرا که بسیاری از کارت صداها قابلیت تبدیل شدن به یک دستگاه مستقل را دارد. مانند Focusrite Scarlett 18i20، Steinberg UR816C و Arturia Audiofuse 8pre می توانند به عنوان مبدل‌های آنالوگ به دیجیتال و بالعکس، از طریق ADAT عمل کنند.

با این حال، باید به دو نکته توجه کنید: اول اینکه ممکن است لازم باشد برای تنظیم مسرهای داخلی کارت صدا، نرم افزار و درایور مخصوص آن را نصب کنید. دوم اینکه، این قابلیت در تمام کارت صداها وجود ندارد. به عنوان مثال کارت صدای PreSonus Studio 1824c چنین امکانی را ارائه نمی دهد. بنابراین اگر قصد دارید از این روش استفاده کنید، پیش از خرید مشخصات فنی محصول را با دقت بررسی کنید تا مطمئن شوید با نیازهای شما همخوانی دارد.

با پرداخت هزینه بیشتر، می توانید امکانات پیشرفته تر یا کیفیت بالاتری برای ورودی‌های اضافی خود دریافت کنید. به عنوان مثال، Tascam’s Series 8p Dyna و Focusrite Scarlett OctoPre Dynamic، هر دو پری آمپ‌های میکروفن هشت کاناله ADAT هستند که هر کانال دارای کمپرسورهای ساده و کاربردی است. از سوی دیگر Audient ASP800 و ASP880 با طراحی پری آمپ‌های کنسولی خود که هدروم بالایی دارند، برای ضبط صداهای بلند مانند درامز بسیار مناسب هستند. همچنین Focusrite Clarett+ OctoPre علاوه بر ورودی‌های با کیفیت نقاط درج آنالوگ و پردازش AIR را نیز در تمامی کانال‌ها ارائه می دهد.

یکی دیگر از گزینه‌های قابل توجه ART’s TubeOpto8 است که از پری آمپ لامپی استفاده می کند و روی هر کانال گزینه‌هایی مثل پد (برای کاهش سیگنال ورودی قوی)، قطبیت و فیلتر بالاگذر دارد. علاوه بر این، برخی از کارت صداها مثل مدل‌های RME و MOTU می توانند به عنوان مبدل ADAT استفاده شوند و انعطاف بیشتری به سیستم شما بدهند. 

برخی از کاربران صنعت صدا ممکن است میکسرهای دیجیتال و جعبه‌های استیج (Stage boxes) داشته باشند که می توانند به عنوان افزاینده‌های ADAT استفاده شوند. سازندگانی مانند Soundcraft ،Digico ،Behringer، Allen & Heath و Yamaha همگی کارت‌های ADAT تولید می کنند که می توان آنها را به میکسرهایشان نصب کرد. این کارت صداها به شما اجازه می دهند که از میکسرهای خود برای افزودن ورودی/خروجی دیجیتال بیشتر به سیستم صوتی استفاده کنید.

در نهایت، یک گزینه توسعه نسبتا گران قیمت برای ضبط و میکس برنامه‌ها، استفاده از شاسی سری 500 با اتصال ADAT است، مانند 500 ADAT Cranborne Audio یا OST-8 ADAT از Heritage Audio. اینها واحدهای ماژولار هستند که به شما امکان می دهند پری آمپ‌ها، پردازنده‌ها و ماژول‌های دیگر را از طیف گسترده‌ای از تولیدکنندگان ترکیب و مطابقت دهید، و اتصال ADAT امکان دسترسی مستقیم به تمام آنها را از DAW شما فراهم می کند.

نیاز به خروجی بیشتری دارید؟

اگر شما به خروجی‌های بیشتری نیاز دارید، اکثر دستگاه‌های معرفی شده علاوه بر ارائه هشت ورودی میکروفن/ لاین،‌ هشت خروجی لاین نیز در اختیارتان قرار می دهند. این خروجی‌ها معمولا به دوشکل قابل استفاده هستند: یا می توانید آنها را به عنوان خروجی‌های اضافی از طریق DAW خود کنترل کنید،‌ یا این خروجی‌ها می توانند سیگنال ورودی ار مسیرهای آنالوگ یا دیجیتال را مستقیما منعکس کنند. این حالت دوم زمانی مفید است، که مثلا بخواهید در حین ضبط روی کامپیوتر، از یک میکسر آنالوگ برای تنظیم صدای مانیتورینگ یا میکس‌های هدفون استفاده کنید،‌ یا از یک دستگاه ضبط سخت افزاری قدیمی به عنوان نسخه پشتیبان بهره ببرید.

در حالت اول، اگر شما از یک میکسر آنالوگ یا تجهیزات خارجی استفاده می کنید،‌ می توانید از خروجی‌های اضافی به عنوان کانال‌های DAW برای ارسال سیگنال به میکسر یا پردازشگرهای خارجی استفاده کنید. به شما این امکان را می دهد که همچنان از قابلیت‌های پردازش و ویرایش DAW بهره مند شوید، در حالی که حس کار با یک میکسر فیزیکی را نیز حفظ می کنید. برای مثال شما می توانید پروژه‌های DAW خود را به 16 یا 24 خروجی ارسال کنید تا بتوانید ترکیبی از کنترل فیزیکی میکسر و انعطاف پذیری DAW را تجربه کنید. همچنین این خروجی‌ها می توانند برای استفاده از پردازشگرهای سخت افزاری خارجی در پروژه‌های DAW به عنوان hardware inserts به کار روند. در نهایت اگر قصد راه اندازی یک سیستم مانیتورینگ Atmos دارید،‌ نیاز به خروجی‌های بیشتر از هشت خروجی استاندارد خواهید داشت.

اگر قصد دارید سیستم خود را برای اضافه کردن خروجی‌های گسترش دهید، باید به هم راستایی مبدل‌های دیجیتال به آنالوگ (D-A) توجه ویژه‌ای داشته باشید. بسیاری از تجهیزات حرفه‌ای به سطح خاصی از سیگنال آنالوگ نیاز دارند که معمولا بین 18+ تا 24+ است. این در حالی است که برخی از کارت صداها و توسعه دهنده‌های ADAT برای کاربران نیمه حرفه‌ای یا خانگی طراحی شده‌اند و سطح خروجی کمتر دارند. این تفاوت در سطوح خروجی ممکن است در برخی شرایط مشکل ساز شود،‌ به ویژه زمانی که کارت صدا و توسعه دهنده ADAT شما تنظیمات متفاوتی داشته باشند. مثلا اگر خروجی مبدل‌ها خیلی پایین باشد،‌ ممکن است نتوانید از پردازشگرهای خارجی به درستی استفاده کنید یا سطح سیگنال خروجی آنطور که باید عمل نکند. همچنین، هنگام استفاده از ورودی‌ها نیز اگر دستگاه‌های شما قادر به ارسال سیگنال‌های با سطوح بالا مانند +24dBu باشند،‌ ورودی‌ها باید بتوانند این سیگنال‌ها را بدون ایجاد اختلال یا آسیب به سیگنال (کلیپینگ) دریافت کنند. تولید کنندگان معتبر معمولا این مشخصات را به وضوح تحت عنوان”حداکثر سطح خروجی” و “حداکثر سطح ورودی” ارائه می دهند.

یکی از چالش‌های هماهنگی بین کارت صدا و توسعه دهنده‌ها مربوط به زمان بندی می شود. فرآیند تبدیل سیگنال‌های آنالوگ به دیجیتال و دیجیتال به آنالوگ همیشه کمی زمان می برد. هر چند این تاخیر امروزه بسیار کوچک (کمتر از یک میلی ثانیه) است و به تنهایی معمولا قابل احساس نیست،‌ اما این مقدار تاخیر ممکن است بین کارت صدا و توسعه دهنده یا حتی بین توسعه دهنده‌های مختلف متفاوت باشد.

برای مثال، اگر صدای یک کانال استریو (چپ و راست) را به دو مسیر مختلف ارسال کنید، یکی از طریق کارت صدا و دیگری از طریق توسعه دهنده، ممکن است اختلاف زمان اندکی بین دو مسیر ایجاد شود و این تفاوت باعث اختلالات فاز شود. همچنین اگر از یک سیستم صدای فراگیر استفاده می کنید که اسپیکرها به منابع مختلفی متصل هستند، عدم هماهنگی در زمان بندی می تواند کیفیت صدای محیطی را تحت تاثیر قرار دهد. بنابراین، تنظیم و تصحیح دقیق زمان بندی در چنین سیستم‌هایی اهمیت زیادی دارد.

اگر نیازی به پری آمپ‌های میکروفن اضافی ندارید و فقط می خواهید ورودی/ خروجی لاین لول زیادی داشته باشید،‌ گزینه‌های امروزی کمتر از گذشته شده‌اند. با این حال دستگاه Ferrofish’s Pulse 16 یک انتخاب ایده آل است. این دستگاه که در نسخه‌های مختلف عرضه می شود یک مدل مجهز به پورت‌های ADAT است و در محفظه 1U جمع و جور،‌ ورودی و خروجی لاین لول با کیفیت بالا ارائه می دهد.

یک گزینه بسیار انعطاف پذیر دیگر MOTU 8A است. این دستگاه نه تنها پورت ADAT دارد، بلکه از Ethernet و USB/Thunderbolt نیز پشتیبانی می کند و می تواند به عنوان یک کارت صدا همه کاره استفاده شود.